چه کفشی بپوشیم؟
حسنا صفار، مدرس دانشگاه علمی و کاربردی چرم تهران توجه به فرم پاها را در خرید کفش لازم و ضروری دانست و دراین باره گفت: مناسب بودن یک کفش صرفا به این نیست که سایز عددی آن با پای فرد بخواند بلکه باید در انتخاب کفش به فرم پا توجه کرد چه بسا که برخی از کفش‌ها با وجود اینکه از نظر سایز مشکلی ندارند اما از نظر فرم با پای فرد همخوانی نداشته باشند و باعث بروز مشکلات شوند.

او در ادامه توضیح داد: فرم پاهای افراد مختلف با یکدیگر متفاوت است لذا باید قالب کفش با آن همخوانی داشته باشد و صرفا در نظر گرفتن سایز طولی پا کار درستی نیست ضمن اینکه برخلاف ادعای بسیاری از فروشندگان کفش جا باز نمی‌کند.

مدرس دانشگاه علمی و کاربردی چرم تهران درباره انواع فرم پاها اظهار کرد: فرم پا در سراسر دنیا به سه دسته تقسیم می‌شود که باید به آن توجه کرد. دسته نخست کسانی هستند که انگشت شصت پای آن‌ها بزرگتر است و بقیه انگشت‌ها به ترتیب کوچک می‌شوند اما دسته دوم کسانی هستند که انگشت دوم و سوم پاهایشان بزرگتر است. دسته سوم کسانی هستند که انگشت‌های یکسانی دارند و تمام سرانگشتان به یک اندازه هستند.

صفار بیان کرد: با توجه به اندازه انگشتان نوع قالبی که برای پا معین می‌شود متفاوت است اما در کنار این مساله توجه به عرض پا نیز مهم است.

او عرض پا را یک مساله مهم دانست که در تمام دنیا به آن توجه می‌شود و در این باره گفت: عرض پا مساله‌ای است که علاوه بر سایز و قالب به آن توجه می‌شود اما متاسفانه در ایران حتی برای برندهای خارجی که وارد کشور می‌شوند این مساله لحاظ نمی‌شود و کمتر کسی به آن توجه می‌کند.

این کارشناس حوزه کفش ادامه داد: در تمام دنیا کفش بر اساس فرم و عرض پا در کنار سایز بندی ارائه می‌شود البته در ایران هم برخی از فروشندگان علم این کار را دارند و با مشاوره دادن این مشکل را رفع می‌کنند اما تعداد این افراد متخصص بسیار کم است.

صفار در پاسخ به این سوال که آیا برای طراحی کفش در ایران این سه فرم پا لحاظ می‌شود گفت: قالب‌ها تحت این عناوین نیستند اما تولید انجام می‌شود منتها مساله اینجاست که انتخاب کفش‌ها باید با علم خود خریدار صورت گیرد.

او توصیه کرد: کسانی که انگشت‌های بلندتری دارند باید از کفش‌های کشیده استفاده کنند تا امکان حرکت برای انگشتان پا ایجاد شود بالعکس کسانی که پاهای پهنی دارند بهتر است از کفش‌های گرد استفاده کنند.

مدرس دانشگاه علمی و کاربردی چرم تهران درباره استفاده از کفش پاشنه بلند در بین خانم‌ها گفت: کفش پاشنه بلند تا میزان زیادی غیر استاندارد است زیرا در این حالت پنجه پا مجبور به تحمل وزن فرد می‌شود در حالیکه برای حالت عادی این پاشنه پا است که 75 درصد وزن بدن را تحمل می‌کند.

صفار افزود: گر چه کفش پاشنه بلند در هیچ حالتی توصیه نمی‌شود اما بهتر است افراد از نمونه‌هایی استفاده کنند که انگشت‌های پا را به یکدیگر نچسباند و امکان حرکت به فرد بدهد.

او درباره خستگی مفرط کفش‌های داخلی نظیر کالج گفت: کفش کالج جزء نمونه‌های راحت و سبکی است که با اغلب فرم پاها سازگار است اما مشکل اینجاست که زیره این کفش‌ها مناسب نیست یعنی آن ضخامت استاندارد در این نوع کفش‌ها لحاظ نشده است.

این کارشناس حوزه کفش درباره این موضوع توضیح داد: زیره مناسب یک کفش باید حداقل یک سانت ضخامت داشته باشد اما متاسفانه اغلب کفش‌های داخلی اینگونه نیست. به خصوص در کفش کالج این ضخامت رعایت نشده است زیرا مساله کاهش هزینه و سبک ماندن کار در اولویت بوده است.

صفار درباره دلایل عدم تولید زیره خوب در کشور گفت: صنعت این بخش در کشور ضعیف است و عمدتا از جنس PVC در ساختار این نوع کارها استفاده می‌شود که انعطاف کم و سنگینی بیشتری نسبت به سایرین دارد.

او افزود: در تمام دنیا از لاسیتک در قسمت‌هایی از کفش استفاده می‌شود تا مشکل ضخامت زیره و انعطاف آن رفع شود. استفاده از لاسیتک کمی بر وزن کار می‌افزاید اما پروسه طولانی‌تری در تولید به همراه دارد.

مدرس دانشگاه علمی و کاربردی چرم تهران حضور یک تیم متخصص در طراحی کفش را ضروری خواند و گفت: برای طراحی کفش استاندارد ابتدا یک طراح صنعتی نیاز است. طراح صنعتی کسی است که ایده بدهد و طراحی ترسیمی بداند در مرحله بعد نیازمند کسی هستیم که دانش ارگونومیک و بهداشت صنعت را بداند البته اگر یک طراح صنعتی بخواهد می‌تواند در این عرصه دانش کافی را کسب کند اما دروس دانشگاهی به تنهایی برای این بخش کافی نیست.

صفار ادامه داد: بعد از حضور این متخصصین وارد پروسه تولید و حوزه کفاشی می‌شویم که خود مباحثی جداگانه به دنبال دارد.

او در باره دلایل عدم تولید کفش تخصصی ورزشی در کشور گفت: در ایران افراد متخصص و با علم این کار حضور دارند اما دلیل اینکه اغلب کفش‌های ورزشی تولیدی ایران قابلیت حرفه‌ای برای استفاده ورزشی ندارند این است که مهندسی لازم در کشور وجود ندارد به این معنا که سرمایه گذاری کلان اتفاق نیافتده است.